Po raz kolejny Mościcki Klub Balonowy z Tarnowa pod przewodnictwem niestrudzonego Krzysztofa Rękasa zorganizował zawody balonowe z okazji Święta Niepodległości.

W tym roku zawody odbyły się w Brzesku, które to miasto zaoferowało zawodnikom znakomite warunki pobytowe oraz wolną przestrzeń do wykonywania lotów, włącznie z możliwością startów z centrum miasta.

Zacznę zatem od początku. Jakiś miesiąc wcześniej mój balonowy „guru” – Krzysio Kocot - zapytał czy chciałbym wziąć udział w zawodach. Natychmiast wyraziłem gotowość, tym bardziej, że po zakończeniu sezonu była chwilowa posucha z lataniem. Mieliśmy lecieć pełnoletnim balonem z logo FMF FM. Trzecim w załodze był Andrzej Zalasiński, który był jednocześnie dowódcą załogi. Zaprosiliśmy do załogi również Darka Markiewicza, który zapewnił nam transport w czasie wykonywanie lotów.

Zawody rozpoczęły się 11 listopada. Po zakwaterowaniu się w gościnnym schronisku młodzieżowym ruszyliśmy na Plac Kazimierza w centrum Brzeska. Ze względu na dość silny wiatr /ok. 5 m/s / decyzję o starcie każda z załóg podejmowała sama. My zdecydowaliśmy się na start około 15-tej, kiedy wydawało się , że wiatr nieco ucichł. Dopiero w powietrzu okazało się , że lecimy ze sporą jak na balon prędkością , i że wywiewa nas w kierunku Limanowej, a po drodze mamy rozległe lasy. Krótka decyzja i podejmujemy próbę lądowania na małym poletku. Niestety mijamy go jak to często w baloniarstwie o włos i wychodzimy na następne. Tu zdecydowany manewr Krzysia wkleja nas w ziemię, ale nie dający za wygraną wiatr ciągnie nas parę metrów po trawie. Zatrzymujemy się pół metra przed krowim plackiem – zgodnie ze śmiechem stwierdzamy, że to na szczęście. Trzy minuty później podjeżdża Tomek Walawski, który powoził naszym „landim”. Pakujemy balon i zjeżdżamy do schroniska. Po ogarnięciu się ruszamy do Szyszkarni, czyli uroczej restauracji, na obiadokolację i „wieczór pieśni patriotycznej” Muzycznie imprezę oprawia MCK, bo tam chyba wszyscy grają na jakimś instrumencie. I muszę przyznać, że zawodowo. Naśpiewaliśmy się do woli. Odbyła się również sympatyczna uroczystość nadania tytułu „arcytrutnia” naszemu Koledze, Krzysiowi Kocotowi. Tytuł ze stosownym dyplomem nadała Rada „arcytrutni zwyczajnych” . Oczywiście nie odbyło się bez hymnu arcytrutni.

Nazajutrz rano przywitał nas mróz, jakieś 5 stopni na minusie. Trzeba było zaazotować butle co też sprawnie uczyniliśmy. Krótka odprawa i decyzja. Start z dowolnego miejsca i rzut markerem do krzyża wyłożonego na Placu Kazimierza. Wiatru prawie nie ma. W zasadzie cisza z kierunków zmiennych. Przy ziemi tchnienie od zachodu, powyżej 100 metrów wieje delikatnie od wschodu. Startujemy z jakiejś małej, niezabudowanej działki na osiedlu willowym wzbudzając wśród mieszkańców niemałą sensację. Powozimy nisko nad dachami, ale wynosi nas ze 30 metrów w bok od celu. Nie damy radę rzucić markerem, więc decyzja jest jedna – w górę! Znosi nas na zachód kilkadziesiąt metrów, więc znów schodzimy w dół . Po raz kolejny dajemy się spychać w kierunku krzyża. Jesteśmy bliżej, ale jeszcze brakuje do celnego rzutu. Więc kolejny raz w górę i – dość! Schodzimy ostro. Jesteśmy kilka metrów od celu. Andrzej rzuca, ja fotografuję, a marker ląduje 4 metry 20 centymetrów od centrum. Bingo! Teraz już mocno grzejemy, by wyskoczyć z tej studni pośród wysokich kamienic. Niesieni wschodnim wiatrem lądujemy przy E- 40 jak się okazuje na terenie lotniska z I Wojny Światowej. Po przyziemieniu robimy krótki podlot i sadzamy balon na suchym asfalcie. Miejscowy entuzjasta proponuje poczęstunek winem, ale my wybieramy pomoc przy składaniu balonu. Wracamy na obiad do schroniska, gdzie dowiadujemy się , że jesteśmy na prowadzeniu wspólnie z Tomkiem. Kolejne tankowanie butli i o 13,30 start do ostatniej już konkurencji. Zadanie takie samo, ale wiatr wieje ze wschodu. Wybieramy miejsce koło miejskiej biblioteki. Mały skwerek wystarcza do postawienia balonu. Uważnie obserwujemy wiatr i poczynania kolegów. Z reguły przelatują bokiem. Delikatny zefirek zaczyna wiać w dobrym kierunku. Teraz! Palnik na maks, i po chwili unosimy się w powietrzu. Tuż nad dachami nachodzimy na cel. Dokładnie jak po sznurku. Jesteśmy na schodzeniu, jakbyśmy mieli lądować. W dole zadarte głowy na które Andrzej zrzuca marker. Spada tuż przy centrum. Na dole oklaski, my też się cieszymy. Był to rzut na wagę zwycięstwa.

Dalej lot, lądowanie, no i zakończeniowa impreza. Nasza załoga emerytów mająca wspólnie z balonem ponad 200 lat miała wracać do domu. Ale jakże tu wracać gdy wygrywa się zawody!

Zostaliśmy i świetnie się bawiliśmy. Wróciliśmy w niedzielę, wioząc kolejne zwycięstwo dla Aeroklubu Krakowskiego.

Organizatorom dziękujemy za piękną imprezę, a koleżankom i kolegom za wspaniałe towarzystwo. Ja dziękuję załodze z którą przeżyłem kolejne piękne chwile…

Leszek Mańkowski